Do potocznego słownika na dobre zagościło określenie „ma ADHD”. Z łatwością mianem osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej określamy dzieci, które dynamicznie gestykulują i mają problemy ze skupieniem się na jednej czynności. Zdecydowanie szybciej nazwiemy tak biegającego po szkolnym korytarzu chłopca niż krzyczącą ze złości dziewczynkę, która szybko się irytuje. Dzieje się tak ponieważ przez wiele lat to płeć męska stanowiła grupę badawczą dla naukowców, którzy analizowali przyczyny, objawy oraz skutki zaburzeń w obszarze psychiki i ruchu. Dziewczynki od najmłodszych lat były osadzone w społecznych zasadach, które narzucały im styl bycia, dlatego wszystkie zachowania odstające od reguły były traktowane jako rodzaj niefrasobliwości i brak posłuszeństwa przez co rzadziej były diagnozowane. Warto pamiętać, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej dotyczy w podobnym stopniu obu płci Wbrew panującej opinii z ADHD się nie wyrasta, jedynie jego objawy przybierają inne formy. Być może przypominasz sobie sytuacje, kiedy jako uczeń zapominałaś/eś spakować do plecaka wszystkie potrzebne książki i zeszyty, aż z czasem do perfekcji opanowałaś /eś sprawdzanie szkolnego tornistra. Dziś wielokrotnie łapiesz za klamkę od drzwi by upewnić się czy zamknąłeś dom, kiedy wychodzisz na spotkanie. Możliwe, że w dzieciństwie zdarzało się Tobie robić wiele niebezpiecznych rzeczy i częściej niż inni kłóciłaś/eś się z rówieśnikami. W dorosłym życiu masz problem z budowaniem i utrzymaniem relacji z innymi osobami i dostrzegasz u siebie skłonność do ryzykownych zachowań. To tylko dwa z wielu przykładów, które nie muszą, ale mogą wskazywać na trudności w obszarze psychoruchowym.
Dorosły z ADHD może być postrzegany jako osoba trudna w obyciu, która nie radzi sobie w pracy i ma problemy rodzinne. Co ważne sama siebie tak definiuje i uważa, że „coś z nią jest nie tak”. Niektóre z objawów ADHD w dorosłym życiu mogą przypominać cechy Zespołu Aspergera lub sugerować zaburzenia psychiczne.
Warto jest rozwiać wątpliwości i odbyć konsultacje u lekarza psychiatry. Specjalista przeprowadzi wnikliwy wywiad medyczny oraz badanie somatyczne. Wówczas może okazać się koniczna dalsza diagnostyka w kierunku ADHD. Badanie kierunkowe jest całkowicie bezbolesne i polega na rozwiązaniu baterii testów, których wynik jest dokładnie omówiony przez lekarza.
Diagnoza może znacząco wpłynąć na komfort życia pacjenta, jego stosunek do samego siebie oraz to jak będą odbierać go bliscy. Świadomość, że mamy ADHD otwiera nam szereg możliwości do umiejętnego ćwiczenia naszych zachowań i budowania nowych nawyków, które znacząco mogą poprawić komfort naszego życia.
